Na rynku mamy dostępne platformy z low-code i no-code. Informacje o tym czym się różnią i do kogo skierowane są różne platformy odnajdziecie w poniższym artykule.
Platformy z low-code i no-code są skierowane do różnych grup docelowych. Jedne bardziej przeznaczone są dla deweloperów a drugie dla zwykłych użytkowników.
Grupa docelowa platform no-code i low-code
Platformy low-code skierowane są głównie do deweloperów. Wymagają technicznej wiedzy i umożliwiają koderom pracować znacznie szybciej. Im lepsze narzędzie tym szybszy rozwój techniczny i tym lepsze zastosowanie przez koderów.
Platformy low-code to platformy, które wciąż potrzebują kodu. Ich zadaniem jest możliwość stworzenia szerokiego wachlarza rozwiązań programistycznych, stąd programiści są tu nieodzownym elementem w procesie rozwoju.
Z kolei platformy no-code skierowane są do użytkowników biznesowych. Platformy te na tworzeniu jak najprostszych doświadczeń dla użytkownika, omijając szczegóły techniczne. Nie dają one jednak możliwości ręcznej edycji kodu aby wprowadzać samemu zmiany. Im prostszy jest interfejs tym jest bardziej czytelny dla użytkowników biznesowych.
Wpływ systemów na platformy no-code i low-code
Rodzaj systemu jaki został użyty różnicuje platformę low-code od no-code. System otwarty użyty w platformie low-code pozwala użytkownikom na wprowadzanie zmian w sposobie jego działania. Odbywa się to poprzez możliwość dodania kodu, który wpływa na sposób działania aplikacji. Zaletą takiego systemu jest otwartość na wiele niestandardowych rozwiązań. Wadą w takich rozwiązaniach jest to, że ogranicza to kompatybilność wsteczną. Przy każdej nowej wersji, gdzie wprowadzane są zmiany w sposobie funkcjonowania platformy każdy użytkownik może być zdezorientowany ponieważ niestandardowy kod, który dotąd działał, będzie wykorzystywał inną funkcjonalność i będzie zachowywał się inaczej. Oznacza to również, że przy każdej aktualizacji platformy, użytkownik musi spędzić czas na testowaniu, czy ich oprogramowanie nadal działa. Jeśli są jakieś problemy, niestandardowy kod musi być zmieniony aby uaktualnić go do nowej wersji platformy.
Platforma z no-code opiera się na systemie zamkniętym i ma tylko jedną wersję w danym czasie. Kiedy system dostaje aktualizację, użytkownik nie musi martwić się o jakiekolwiek zmiany i testowanie. Nie ma tu możliwości na wprowadzenie niestandardowego kodu w związku z czym aktualizacja jest natychmiast dostępna bez konieczności jej testowania.
Główne cechy technologii low-code zatem to:
- skierowane są do deweloperów,
- pomagają pracować szybciej,
- potrzebują kodu,
- dają możliwość ręcznej modyfikacji kodu (zazwyczaj),
- są otwarte na niestandardowe rozwiązania,
- może wymagać testowania przy aktualizacjach
Z kolei cechami technologii no-cod są:
- skierowane są również do osób nie-technicznych (nie posiadających umiejętności pisania kodu),
- są mniej elastyczne niż Low Code,
- nie dają możliwości ingerencji w kod,
- aktualizacje nie wpływają na działanie aplikacji,